ေလာကပါလ နတ္မင္းႀကီးေရ...
ၾကၫ့္ေနေတာ္… မမူလိုက္ပါနဲ႔…..
မတရားမႈေတြ… ႐ွိေနတဲ့ အခါ…
တရားဥပေဒဆိုတာ.. ျဖစ္လာတယ္…
တရားဥပေဒကေရာ… မတရားမႈေတြကို…
ပေပ်ာက္ေစပါ့မလား……။
"ျမန္မာ" ဆိုတာ.."ေထရ၀ါဒ.. ဗုဒၶဘာသာ"ကို…
ကိုးကြယ္တယ္…
သခင္ကို.. သခင္မွန္း… သိတတ္တယ္…
ထမင္း႐ွင္ကို.. ထမင္း႐ွင္မွန္း… နားလည္တယ္…
ခႏၱီစ ပါရမီ.. ရင့္သန္တယ္… ဆိုတုိင္း….
အမ်ိဳး ဘာသာ… သာသနာကိုေတာ့.. မေစာ္ကားနဲ႔…။
လက္ခုပ္ထဲ… ေရာက္ေနတုိင္း…
ေမွာက္လို ေမွာက္.. လွန္လို လွန္….
လုပ္မယ္ေတာ့.. မႀကံေစခ်င္ဘူး….
ေရ လို.. အေရာင္ အဆင္း… အနံ႔ အရသာ…
မ႐ွိတာမွ.. မဟုတ္တာ…..
လူ ျဖစ္ေနတဲ့ အခါ .. အသားထိရင္.. နာတတ္ေသးတယ္….
"အလြန္" ႐ွိေနတာ…
တစ္ခါ မဟုတ္ဘူး.. ႏွစ္ခါ မဟုတ္ဘူး…
အျပန္ တစ္ရာ ေသတတ္ရေအာင္….
အသိဥာဏ္ ႏံုနဲ႔တဲ့.. တိရိစၧာန္ ဘံု.. မဟုတ္ေသးဘူး….။
ဘာပဲ… ေျပာပါေစ….
ငါတို႔ ေျမ.. ငါတို႔ ေရ….. ငါတို႔ ေသြးေတြ…
"ျမန္မာ"ဆိုတာ…
ေသြး အေရာင္က ရဲရဲ…
ဘယ္ေလာက္ပဲ ႐ိုး႐ိုး…. အမ်ိဳးကိုေတာ့.. ခ်စ္တတ္တယ္…
ငါတို႔ ဘာသာ.. သာသနာ…
"သံဃာ" ဆိုတာ. အထြဋ္အျမတ္…
"ခြပ္ေဒါင္း" အလွမွ.. ျမတ္ႏိုးတတ္တာ.…
တစ္ခါ အေသသတ္႐ံုနဲ႔ ... အျမစ္ျပတ္သလား….
ကမၻာေက်ေတာင္… မေခ်ႏိုင္တဲ့…
အ႐ိုး တြန္ေၾကြး…
ဘယ္သူ ေရးတဲ့.. သမိုင္းေတြလဲ…..
ေလာင္တိုက္ထဲမွာ.. သြင္းလိုက္႐ံုနဲ႔….
ၿဖိဳခြင္းႏိုင္တယ္… ထင္ရင္ မွားမယ္….။
ငါတို႔ ေရေျမ.. ငါတို႔ ခ်စ္တာ…
တရား မွန္လာ… နတ္ေစာင့္လိမ့္မယ္…
ငါတို႔ လက္ထဲ.. လက္နက္ ဆြဲဘူး…
ငါတို႔ ေနတာ.. ဇဗၺဴဒီပါ… လက်ၤာေတာင္ကၽြန္း…
နိမိတ္ထြန္းတဲ့ အရပ္…. မွတ္မိတတ္စရာ မလိုပါဘူး…..
တရားကို နတ္ေစာင့္သတဲ့….
လိုခ်င္တဲ့ အရာမွာ.. မတရားတာ မပါခဲ့ဘူး..။
သမိုင္းက ထြန္းေသာ.. အရပ္.. ကိုယ့္ေျမကို. ကိုယ္ခ်စ္တတ္႐ံု…..
ကုိယ္မွီခုိရာ.. အရိပ္တစ္ပင္ကို.. ခင္တြယ္ခ်င္႐ုံ.. သက္သက္..
ဘယ္အက်ိဳးအတြက္မွ… မေမွ်ာ္ကိုးခ့ဲ….
လက္ၫိႈးန႔ဲ ေတာက္ဖို႔ မလို… မင္းတို႔.. သမိုင္းက ေျခာက္တဲ့ အခါ…
ကိုယ္ ျပန္ေသမွာ… မေၾကာက္ပါနဲ႔….
ရာဇ၀င္ကို… ႐ုိင္းေအာင္ေရးခဲ့...
သမိုင္း မလွမွ… "အဘ" ေခၚ…
လြန္ေသာ္မွ ရ… ေႏွာင္းေနာင္တေၾကာင့္…
စုိးေႏွာင့္ဗ်ာေပြ… ဆက္မေနသာ….
ခႏၶာ၀န္ထမ္း… လာလမ္းျပန္လွၫ့္… ၀န္ခ်ခဲ့ေလာ့ ….…။ ။
ထာ၀ရ "ေႏြဦးေမ"
